EYLÜLLERE TUTSAK KALDIM

geceye karanlık düşünce
kalkar kanatsız umut
avuçlarıma bir damla su
İçinde acılarla canlı düsse
eylül iklimi askıda dargeçit
eski bir bıçakla bekliyor
gözleri tutulan okyanusun yırtılışını
gün bekler yırtık perdenin kapanisinda
sokakların yalnızlığı
ıskal ediyor ayak izlerim şehri
saklamış sandım yıllar
beklediğim zamanı
eylüller çiçeksiz bahçelerde
büyüyor habersiz ülkesiz yüreğimde
toprağa dokunur uyanışı kavganın
Kimsesiz mezarlarda
sahipsiz özlem gül kurumus
Gömülmüş Eylül ümutlarında
bıraktığın yer değilse sırtımda gezdiğin yol
Ezik kalmış direnmeyi unutmuşsam
maviyi tutan gökyüzüde
çıplak
Eylül gülsün
gülüsleri kalsın yasi tutmayanlarin
idamlara gidenlerin sesinde
her parçasında bir kayıp doğuyor
yarınki Eylüllere
çocuk olsun koşsun umutlara
Suda yanar bizim yandığımız gibi
bilinmez yaralı kalmış gençliğimde Eylüller
Hep aynı sesler dolaşıyor
Çığlığında uyanışın
Eylüller
Yarım kalmış aşkların ayrılığında
büyümeden çocuk gökyüzü karanlık
Bahar hep kokusuz gelir kucağıma
rüyalarda sevdalarım hiç olmadı
Eylül kadar
Ağır
Eylül kadar acımasız
Eylül kadar ölü
İşkenceler ekildi baş eğikliğinde katillerin
İki metrelik dünya kaldı bize
hücre odasında
Eylül kadar dar
izi hep kaldı hafızamda
dikeni gül ayırdı eylülse beni
yağmurdan baharda kavgamdan
artık terketsin düşümde eylüller
beni bana bıraksın özgür
12 . 10. 2005 A. Özenc Yasar