SENİ KIRMAK
Hayatımın gramer hatasıydı seni kırmak;
Hocam sendin; Hayatının en büyük not düşürme kıyağını yaptın bana; Bense seni harfleştirebildim böylece…hah.. En büyük hocalık hiddetini; Bende gösterdin; Demek ki en çok, Beni sevmiştin… Her kırışımda seni; Anlımda bir kırışma daha mühürlendi.. Alın yazımda; Bir kırgınlık daha… Vallahi çok sevmiştim seni.. Güz sabahlarının; Seni görme vazgeçilmezlerindeydim. Yeni uyanmış kuş seslerine kızardım o sabahlar; Susun,onu düşlemeyi dinliyorum diye… Gömleğimi iliklemek; Yarıda kalırdı; Devamını,hayalin getirirdi… Sen söylerdin ya kravatını çek diye; Hani sen söyledin ya bunu; Ben değil ellerindi bunu çeken; Yaklaşınca ellerin; Boğazıma düğümlenirdin… Yutkunurdu; Merdivenler çıkmaya, Koridorlar yürümeye… Yutkunurdu adımlarım; Heyecanından seni görmeye… Koca kış geçti; O sabahlardan sonra.. Koca kış geçti; Seni kırışlarımın soğukluğu yüzünle… Üşüdüm;çok üşüdüm.. O soğukluğunu; Kış mevsimimle birleştirdim.. Ateşini yaktım; Isındım..hah.. Bilmediğin tek şey vardı; Anlatamadığım tek şey sana… İnsan hep sevdiğini üzermiş; Sense bunu öğrenemedin… Ben de heyecanla kırardım seni; Neden diye; Bir kez olsun sormadın… Öğrenmeden çekip gittin… Başka bir aşka çıkarmış tayinini; Milli eğitim bakanlığı… Kızdım hep ona… Seni benden ayırdı… Sen başkasınınsın şimdi; Başkalarının hayatındasın.. Bense hala öğretemedim ya; Neden kırıyorum hep seni diye.. İşte hala ona yanarım… Geçenlerde seni sordu bölümdaşın; “Çok şey öğretmiştir size” Kalktım usul usul; Umarsızca; Ben ona öğretemedim ki; O öğretti ne fayda… Mustafa BALTACI |