SON RÜYA
Bir bahar senfonisiydi;
Bal çiçeklerinin merhaba dediği elmacıklarımda… Kıran kırana geçmişlik yoktu geçmişimde… Güneşin başımı okşamasıydı beni uyutan.. Gözlerim hayatta yeniden bulmuştu kendini.. Ellerimi süzüyordu yapraklar; Hepsi birden beni gözlüyordu; Tepeden tepeden…ve ben fark etmeden. Anın ışık huzmeleriydi; Yepyeni olacak günlerime esin kaynağı olan… Dudaklarım hiç bu kadar ıslanmaya meyilli değildi; Dudaklaşmanın ilk yumuşaklığıydı bu, Öpüşecek kadar arzuları coşturan… Koşmak bu kadar tatlı gelmemişti, Geçmişimden beri… Koştukça yollar beni kovalıyor; Bense duraklarımı yıkmış; İçimdeki her yolcuyu son kez bırakma umuduyla… Ve ayaklarım hiç durmuyor; Hareketsizlik nasırlaşmış…. Paslanmış gömleğimin iki yakası kanatlarım olmuş; Her iki yakamda iki meltem; Sanki durmak hiç yaşanmamışlık diyor; Ve ben meltemlerimle haykırıyorum… Çektikçe içime her soluğu; Her birinden bir ben doğuyorum… “bak geliyorum “ diye gözlerimi suyla besliyorum, Her bir ben doğuşumda benliğimden her birine, Bu son rüyayı anlatıyorum; Her biri ölmeden önce… Mustafa BALTACI |