Ey aşk!
Seninle ilk defa yaratılmışlardan
Güzel bir kulla karşılaşmıştım.
Onu sevdikçe
Kendime dönüyordum.
Onu andıkça
Kendimi biliyordum.
Kendini bilen rabbini bilir
Cümlesinin sırrına eriyordum.
Seninle konuşmayı özledim.
Hatırlar mısın?
Sen yokken yanımda
Hayalin otururdu başucuma
Sana anlatamadığım
Ne kadar hikayem varsa
Acılarım, elemlerim
Uzandıkça uzaklaşan
Yaklaştıkça kaçan
Ellerin
Acılarımı sıvazlardı.
Oturur içimden geçen her şeyi
Dökerdim kağıta.

Aştığım onca çöle
Onca dağa rağmen
Aşkından vazgeçmeyeceğime
Dair söz verirdim.
Sen her defasında
Bunun ne kadar saçma olduğunu
Söyleyip gülsen de bana
Ben vazgeçmeyecektim.
Seni andıkça
Kendim oluyordum.
Kendim oldukça
Seni bir kez daha seviyordum.
Verdiğin bütün acılara rağmen
Ben içimde taşıdığım sevgiden
Mutluydum.
Seni düşündükçe
Çöller gül bahçesine döner
Yaralarımdan kan yerine
Aşk damlardı.
Ay ışığı altında oturur
Anlatırdım sana
Ufkum bir o kadar daha
Genişler
Ben sana ulaşmak adına
Bütün güllerin dikenine
Batırırdım gönlümü.

Günler sonra
Bütün acılara rağmen
Seni sevmeme rağmen
Ağır gelmeye başladı bu aşk
Ne sen mecnun’dun ne ben Leyla
Bunu fark etmemle
Uzaklaşmaya başladım senden
Aslında uzaklaşmak istemiyordum
Her gece seni görüp
Rüyalarımda
Hikayelerime devam etmek istiyordum.
Bu defa kanayan yaralarımdan aşk değil
Acı akıyordu.
Gözyaşlarım artık güllere ulaşmıyordu.
Seninle kendimi ne kadar tanıdıysam
O kadar kendimden uzaklaşmaya başladım.
Aşkın artık ilhamını kaybetmişti
Ve sen aşk olmaktan çıkmaya başlamıştın.
Ben kendime yabancılaşıyordum.
Sen bunu anlamıyordun.
Kendimden uzaklaştıkça sana koşuyordum
Sen benimle eğleniyordun.
Nihayet
Kendime iyice yabancılaştım.
O gün anladım ki
Aşkın benden uzaklaşmış
Gönlümü aşkın değil
Hüzünler liman etmişti.
Gözyaşlarımsa akmak bilmez olmuştu.
Bir akşamüstüydü sana uzaktan bakışım
Seni andıkça
Kendim oluyordum.
Kendim oldukça
Seni bir kez daha seviyordum.
Ben kendime yabancıydım.


M.S./2010
KAHRAMANMARAŞ