*Gül Kokuyorsun *
En dokunmadık yerinle kokuyorsun
dokundukça, daha da kokuyorsun mevsimsiz ve yaşamsız çiçekler gibi siz yok mu, siz elleri mavi çocuk hem güzel, hemde, bÜlbül sancısıyla kıvranan gül ama inadına inadına kokuyorsun kan lekesi sanki, yüzümde gördüğüm sen, çocuksu yüreğinle ağlayıp yaslanırken duvara ben anılarla avunuyorum menekşe kokulu sevdalara. Gül kokulu çöl gezgini kar yağdı doruklara sen soldun/ben üşüdüm Ege rüzgârlarına çatmışsın kaşlarını dilinde çoban yıldızı/tutmuş seheri ısırıyorsun şimdi, kızgın güneşe sunulmuş avuçlarımda bir yudum su minik bir serçeye mi bıraksam yoksa sen mi geleceksin? artık yorgunum yenilmekten son sözümü söylemeden önce tanıdıkça insanları daha çok sevmeye başladım hayvanları. Nuri Dağdelen Özdere-İzmir 16.6.2010 Saat.12.29 |