ACIYA BOL GELEN BİR ŞİİR...
//Biliyormusun?
Artık yaşama volta atan Bir hikayenin son uzatmalarındayım.// Köşeye çekilmiş derinine hüsran batan bir kalem Bu kalemin; Öznesi sen… Noktası ayrılık… Hayali Gözlerinde ölmek... İzbe bir tenhanın yaralı kelimeleriyle İflasa uğramış birkaç umudu avuçlarken yüreğim "Günaydın oluyorsun acılarıma" “Sabah oluyorsun yorgun akşamlarıma” "Şiir oluyorsun şair bakışlarını arzulayan kalemime" Önüme çıkan her yüzde her gözde Seni arıyor, Seni arzuluyor Sensizliğin rutubetine kapanmış gözlerim. Ama nafile hayalleri kundaklıyorum gözbebeklerimde “Hiç kimse sen değil Ve Kimseler sen kadar sen olamıyor bana.” Sen’ce bağırıyorum tüm bildiklerimi Şizoid bir geceden susturuluyor tüm düşlerim Yarınlara ihanet,acı,keder taşıyor dünlerim Ve Sen mutluluğu başkalarının dudaklarında ararken Benim payıma koskocaman bir sensizlik düşüyor. Sensizlikte morg alfabesine iniyor tüm harflerim Ve Ben acının en sessiz harflerine yenilirken Hüzünbaz merhabalarla karşılıyorum geceyi,sabahı,ayazı Kirpiklerimde ıslak yaralarımla asıyorum geceyi Yargısız,sualsiz,umutsuz... Tarumar olmuş kelimelerim dilimde kelepçelenirken Ben yitik bir kentin Ölü harfler koğuşunda tutuklanıyorum. Üzerime yalnızlığın hükmü giydiriliyor Dilim susuyor,sana hasret. Umuda perde hücremde Nikontinleri yığıyorum esrarengiz bir çığlığa Sesime sensizlik düşerken Yalnızlık kokunu ısmarlıyor,kesmekeş bedenime. Yüreğim depresyona intihar süsü verse de Bol gelen umutsuzluğun gömleği giyinse de bedenim Bildiğim tek bir gerçek var "Sen kaderime yazılmış en masum günahımsın". "SEZAİ AKIN" |