Kırlangıç kaşlı kadın
İçsel yalnızlığında kördü uykular
Renklerde dans ederdi düğün alayı
Kolları kırıktı fırça darbelerinin
Gidip geldikçe vurulurdu bir ceylan
Aç uykusunda sırnaşırdı vahşi kediler


Masum bir aynanın izdüşümüydü
Umarsız gölgesine düşen bakışlar
Yüreğinden sanatı emziren bebeler gibi
Şehveti taşımıştı tahta bacaklı karyolasına
Ve doğum sancısını renklerde gökkuşağına
Topraktan fışkıran demlerdi piç sevdalara


Kuru dallarına ilişmiş ayrık otuydu
Hiçsizliğin Taverna müziğiydi bakışlar
Dinsel bir ayinde dalından sökülen ceninler
Yeniden yapıştı ait olduğu rahim aralarına
Döşü yırtık bir kuşun ince cavlak senfonisi
Kim duyardı gözleri fırlamış beyaz ölüleri


Süzülen her kırlangıç arasında
Papirüs derisinden sızan feveran
Alına çivilerdi Ademin elmacık kemiğini
Kara kaşın firariydi Meksika gecelerine dolan
Bir kadının beyaz tuvalde işsel dürtüleriydi
Her yüze kendini kilitlemişti bakışlar


Saçlarından dökülen filizler
Yalnızlığı oynayan resimlerde ağaç oldu
Sonra dallarında uçuk kaçık Frida’lar

29.05.2010

her ölüm ardında hiçlik bırakır eğer yoksa sanata dair derin izler sadece
bir dua ama bazıları da kocaman tablolarında yalnız ve devasa kadınlar
iki kaşından kırlangıç akan kadın
Frida KAHLO