Ne zaman sevda yüklenip yola koyulsam
En amansız yerinde
Heybem boş çıkıyor

Katıksız
Yola devam
Tereddüt yok

Yol uzun

Issız

Karanlık

Asırlardan kalma yara zonklamaya başlıyor
Heybemde yarayı saracak merhem de yok
Ama yoldan geri dönmek yok

Bir kolumda ihanet
Ayak bileğimde koca bir yalan
İlerliyoruz ağır aksak

Çok sonra anlıyoruz
Bu yol çıkmaz sokak
Ömrümün en ince yerinde vurulmuş
Çaresiz
Yorgun çöküveriyorum kirpiklerinin dibine
Gölgesi yok
Sonra bir gözyaşı gibi akıp gidiyorum gülüşünden

Karışıp gönül eğlencelerinin haritasına
Yerimi alıyorum usulca
En iyi yalanlar arasında

Bir günah iliştiriyorsun
Parmaklarımın ucuna

Tutkuyla sarılmış bu beden yitip gidiyor
Vicdansız parmak uçlarında

Tutunup usulca köşesinden hayatın
Cılız bir solukla sayıklıyorum adını

Duruyor oysa her şey yerli yerinde
Her şey olması gerektiği gibi
Sen olman gereken yerde
Ben yine yanlış yerde
Sende

Gök yine mavi
Karanlık yine aynı saatte
Nerden çıktı bu davetsiz veda

Hazırlıksız yakalanıyoruz
Vedanın amansız ziyaretine
Ama nezaketinden yaşanmışlığımızın
Buyur ediyoruz
Tek lokmayla tükettiğin bomboş soframıza