ışıkları yanmıyordu sokak lambamızın
ihtiyar ağlamaklı çöktü gece ansızın
faniden dem vurduk saçaklar altında
sıcaklardı pastırma yazının
balıklar bayatlıyordu tezgahlarda

kaygı içimde biriken sefalet değildi
adım adım mezar kazıcıları çıkıyordu karşıma
başıma gelmiş miydi,bilmiyordum
yaşıma rağmen tüm dilencileri
güzelce uğurlamak peki neyin nesiydi


ışıkları nedense yanmıyordu sokağımızın
o sıralarda bizde klasikler okuyorduk
dokuyorduk anılarımızı bir kenara
demek sonunda sen de gidecektin
yemekler yenmeden bırakılmışken alacakaranlıklarda


kaygı içime çöreklenen sefalet gibiydi
dibiydi denizlerin paha biçilmez mercanlar
Ölü Canlar duruyordu masamda Gogol’dan
1984’te Mustafa tavsiye ederdi oku derdi
1984’ten bu yana okunmamış binlerce mesele duruyordu


ışıkları zaten artık bir daha yanmayacaktı
sokağımızın,sanki içime doğuyordu
boğuyordu beni bu kirli karanlık boğuluyordum
soğuyordum gördüklerrimden nefret ediyordum artık
sabah olmuyordu tüm gayretime rağmen ,sabah olmuyordu


kaygı içimde fokurdayan sefaletin ta kendisiydi
şimdi kayalıklara oturmuş akşam olmasını özlüyordum
gözlüyordum bir balıkçı geçse şimdi diyordum
bilmiyordum balıkçılarında tatilde olduğunu
boşa kürek çekiyordum sanki mi ,sanki


ışıkları başka bir yere taşınmıştı olmayan sokağımızın
şakağımızdan ter boşanıyordu mu boşu boşuna
hoşuna gitsede gitmesede bu hayat böyleydi
bölmeliydin yinede ekmeğini kardeşinle her zaman
zaman birazda senden yana,yan çizmemeliydi,değil mi?

ft.