Kömürcü Çocuklar
Seninle Kozlu’dan çıkıp yola bir demli çayı Kapuz’da içerdik
Yollarımızda Üzülmez’den çıkan madenciler dururdu. Domuz damlarında ölüme gülerdik Ölüm bile gülmelerimizden yoruldu. Karakolların içinden geçtiğimizde Fener sahillerinin yaramaz çocuklarıydık Kollejli çocukları döverdik Arada bir söverdik limanda balık ekmek yerken Çelikel lisesine. Gençlik işte... Kapuzdaki bayanlar gününü hiç sevmezdik. En çok Filyos’ta girerdik trenlerle kaçtığımız o günlerde ilk ergenliklerimize VE bürünüyoruz Zonguldak’taki desenlerimize. VE Birgün Karaelmas diyarından bir vapur kalkar Ayaklarımı yalar kömürün tozları Kömürlerinde doğmuş çocuklar Şimdi İstanbul da kapıcılar... Köyden Büyük kentlere göçen Kömürcü Çocuklarına ...... umut KURU |
Anılar bir bir canlandı hatıramda...
Karaelmas'ta emeği olan herkese binlerce teşekkür.
Yitirdiklerimize rahmet ve saygı.
Dostlara selam olsun.