yokuma ş t a tuz yok a ş k t a hayal çok koşarken yol yok kaçarken gölge çok soframda senim yok rakımda mezem çok aaaaah ah! çoğum yok yokum çok çok yokum çok ince sesim kadar çıngırağım kadar annemin kucağı kadar yenilgiyi sevmeyince yalnızlığı sevmeye başlıyor insan sana mecbur yokum evde çok yokum dostlar nerdeysem yokum işte. |
yenilgiyi sevmeyince
yalnızlığı sevmeye başlıyor insan
ben de yazlnızlığı zamanla çok sevmeye başladım. Yaşlanıyor muyum acaba diye kendimi sorguluyordum nice zamandır?
Sanırım şiirin söylediği gibi yenilgiyi sevmeyince insan kendi yüreğine kıvrılıp koruyor kendini yenilgilerden. Hem ne yenilgiler. Dost yenilgileri, kan bağı yenilgileri, sevda yenilgileri, aşk yenilgileri. Neden acaba pes ediyoruz. Yenilsek de sevginin üstüne üstüne gitmeliyiz. Yenmeliyiz, sevmeyi bilmeyen tüm canlıları, öğretmeliyiz sevmenin inceliklerini. Yoksa nasıl denk geliriz birike birike kocaman olmuş sevginin ellerine.
Yalnzlıkla beslenip sevginin kıymetini iyi bilen tüm yüreklere saf sevgiler diliyorum.
Güzel satırlarda haykıran "yokum" sesi aslında çok fazlayım kendime bile çok geliyor sevgilerim. Paylaşak dost, sevgili yok çığlığı sanki "yokum" la anlatılmak istenen.
Bu güzel şiirin bana hissettirdikleri bunlardı. Değişik ve hoş bir şiir. Tespitleri çok isabetli olmuş.
Selam ve saygılarımla