sessiz ve sedasız
gecenin bir yarasında
selamsız sabahsız
çıktım kentinden
çekildim
duramadım artık ovalarında
ve uzaklığına kurdum kendimi
dağlaştım giderek dağ gibi
dindirim sandım
böylece yüreğimi…

nicedir yağıpta durmaz
hiçbir mevsim eksilmedi
başımda karlarım
içtim buzları,suları, çektim içime
bir sabır oldu yalnızlığım…

döndü mevsimler üzerimde
akıttım taşlarıma ,kayalarıma
berraktı içimden sızan
akıttım
gitti sularım bir ırmağıma…

etrafıma masalar kurdular bir zaman
piknikler oynadılar bağrımda
içimde sularım berrak aktıkça
karlar sadece başımda durduğunda
güneş ile oynadılar onlar
hiçbir zaman ayrılmadılar yanımda…

çevremde gezindiler, dinlendiler
ve beni manzara ettiler
gönüllerinin konutlarına
manzara ettiler
gökdelenli bulutlarına
nereden çıktığımı
nereye aktığımı soran yoktu
baharlarda yarattığım ırmağımla…

başımdaki akları durmadan
akıttım vücudumun her yanıyla
Bir nehir yarattım
ayrıldığım ovalara
Bir nehir yarattım
selamsız sabahsız çıktığım kentin bağrına

ve gördü birileri tanıdı beni
anladı vakitsiz ceketsiz gideni
anladı akan içimdeki sevgiyi
anladığı köpükleşen özlemimi
barajlar kurdular üzerime
uzaklaştırmak için benden seni…

ama ben daha bir aşkla
vurdum kendimi taşlara
fışkırdım kül rengi kayalarımda
daha bir özlem ile yayıldım yatağıma
ve dostlarım anladı akıp yatağından taşanı
baktılar bana
bir şelale idiler güç verdiler kollarıma…

eğilirsin üzerime bir mevsim belki
sana tasımla uzatırım o zaman nehrimi
dokundurursan dudağını nehrim kurur
nehrim kurur çekilirim
başımdaki karla çağıran dağlarıma…

işte o zaman yine mevsim döner kışa
herkes çeker elini ayağını yalnızlık kalır bana
ben çekilirim elimde tasımla dağlarıma
üzerime karlar dolar kimse anlamaz bunu ya
ben bir mevsimde, bir kerecikte olsa
akarım dudağına
olmak için kuruyan bir damla..

herkes çekip gitse de o anda
karlar tozup fırtına tepeme düşüp konsada
bir damla su için dağlaştım
kavuştum bir anlıkta olsa dudaklarına
başımdaki dinmeyen karlarımla..
yeterdi bu bana.
Yeter.
İRFAN TEMEL KİTAPTAN