Baba... Bu kelimeyi her duyduğumda içim cız eder... Her baba özlemi ile yanan birini gördüğümde kalbim ağlar...
Allah onların yokluğunu göstermesin kimseye, çok acı... Ama insan herşeye alıştığı gibi buna bile alışabiliyor malesef... Yüreğininz dert görmesin.

Çok değil, az bir zaman önceydi bir gün.
Anne ve babandan bahsederken ağlamıştın.
Ben büyük sen büyük, torunların vardı o gün.
Yıllar sonra baban için bu ağlayışı, anlamamıştım.

Çok bilge insandın baba, hala alışamadım gidişine.
Rabbim kızmazsa soracağım, neden babamı aldın diye?
Çok şeyi, sana soramadığım için hala dert oluyor içime.
Yoksun işte, hep yanımızda olsaydın diyorum yine.

Bu kadar mı bilgili olurdu insan, gece mektebi sonrası.
Bu kadar mı olgun olurdu bir insan, insanların aynası.
Ya o gururun, görmediğini bile çocuklarından saklaması.
Kolay mı sanıyorsun, sensizliğe bizlerin alışması.

Bazen diyorum iyi ki yoktu, görmedi bu olumsuzlukları.
Kahrolacaktı belki, içine akacaktı yine gözünün yaşı.
Anlamamıştım baba, baban için niye o gün ağladığını.
Biliyor musun baba? Hatırladıkça seni, benimde ağladığımı


güzel şiirinizi kutlarım saygılar

Duygulanarak okudum. Allah mekanını cennet etsin vefat etmiş babalarımız nur içinde yatsın. Ne şanslıymış ki sizin gibi evladı var... Kutluyorum tebrik ediyorum. Saygılarımla...