Yorgun bir gece...
İçim hala darma duman
Aynı enkazın yükü altında
Anlayacağın herşey yine aynı...

Tüm beyazlarımın üzerinde
Sana adanmış arabesk şiirler var...
Senin hiç bilmediğin.
Ve senin hiç...

Sokaklarımızda dolaştığını görüyorum.
Unutulduğunu,vazgeçtiğimi sanarak.
İşte bu anda,
Seni görebilme umudundan,
Karşıdanda olsa gözlerine bakamamaya göç ediyorum.
Sırtımda yılların ağır elleri...
Senin hiç bilmediğin ağır yenilgilerim.
Ve senin hiç...

Sen,
benim kimsesizim,
Ben,
senin hiçin...

Ve ben konuştukça,
aslında seni susuyorum.
Tüm sevdiklerimi kandırarak,
seni anlatıyorum.
Onlar benim konuştuğumu sanıyor,
halbuki ben haykırıyorum.
Onlara bakarken hiçbiri anlamıyor,
karşımda seni gördüğümü.

Aklımın ücrasında yetişen bir çiçek
Yüreğimde git gide solan o umut.
Seni bitirdikçe,
aslında seni çoğaltıyorum.
Gizliden gizliye
kendimi mahvediyorum.
Onlar seni unuttuğumu sandıkça
görmüyolar aslında kendimden vazgeçtiğimi..
Herkesi seninle aldatırken,
onlar sadakatımla övünüyorlar.
Gerçekleri söyleyememek
gözlerine bakamamakla aynı.
ve ben senin hiçin.
Sen benim kimsesiz aynam.
Binlerce siluet.
Hangisi sensin bulamıyorum bu kalabalıkta.
Ve bu kalabalık aslında seni kimsesiz kılan.
Beni yanlız...
Beni hiç bırakan...
*Beni hiç yanlız bırakma* derken sana,
anlamış olmalıydın bunu...

Ve herşeyin anlamsızca yaşandığı bu yerde
varlığıma bir anlam aramıyorum artık.
Sözlerinden anlam çıkarmaktan vazgeçtim.
Kabullendim,yokluğunu,
ve *kimsesizliğimde* bir *hiç* gibi yaşamayı...

Nazlı Muhip