huzur
mavi bir denizin ortasındayız
sırt üstü uzanmışız kollarımızı açıp suyun üstünde göğe bakıyoruz kımıldamadan ben bırakmışım herşeyi karada sırf senin için çıkmışım tünelimden elindeki el fenerinden ötürü.. seninle ben hep nedense hep mavi, hep deniz, hep su üstünde uzanıp kollarımı kocaman açıp göğe bakıp bakıp dururken birlikte oluyoruz. ve hep senin ellerinden birinin benim saçımın tellerinden birine çarpmasıyla başlıyor herşey! bittiğimiz yer göğün hep en mavi yeri oluyor.. o mavi ben senden gittikten sonra bile nedense artık başka bir renge dönüşemiyor! ve sen her seferinde renk dağarcığımı altüst edip öyle gidiyorsun... servetaltinbas |