PASLANMIŞ RAYLARDAKİ HİKAYEM
Bir istasyonda yalnızdım
Neler alıp götürmüştü hayat benden Geriye bir avuç umut kalmıştı Az önce trene binip giden Bu istasyon ölüm müydü benim yüzüme gülen? O gitti ben kaldım geriye kekremsi tatlar dudağımda Ufacık bir gülümseme elmacık kemiklerimde Bir hataydı belki de buraya gelmek Aldıklarını geri vermeyeceğini bile bile Bu raylardan geçtim ben O kara trene binmeden Gözyaşlarımla konuştum tren rüzgarı eşliğinde Belki de bitmiştim bir yanakta onun gibi ben de Nefretle baksam da aşıktım ben bu istasyona Hayrandım eskiden dimdik duran binasına Ne hüzünleri ne sevinçleri yaşadı merdivenlerinde Ne damlalar biriktirdi... Ne bir tren şimdi ne de yolcular Sadece eski oturaklar ve hatırlamakta zorlandığım hikayemle Akıp gittiğim o raylar var Bir de son trenle bana dönen o bir avuç umudum Ben de yolcusuydum çok eskiden bu harabe istasyonun... |
Sadece eski oturaklar ve hatırlamakta zorlandığım hikayemle
Akıp gittiğim o raylar var
Bir de son trenle bana dönen o bir avuç umudum
Ben de yolcusuydum çok eskiden bu harabe istasyonun...
hepimiz kendi hikayelerimizin hem figüranı,hem kahramanı hemde izleyicisiyizdir...
kutlarım...mükemmeldi...
saygım ve sevgimle...