ALIŞAMADIM
Bir acayiptir haller, gülende ağlayanda dertli.
İnsanlar içinde yalnız dır, insanların cümlesi. Sevinçle yaşarken, soldu ömrümün gülleri. Ben bu asra alışamadım; Baba. Gardaşımın köşkü sarayı var; Mazluma kim bakar. Yediden yetmişe, herkesin aşk içinde aşkı var. Hırsızlar çalıp çırpar, ardı sıra garipler yanar. Ben bu asra alışamadım; Anne. Mâh yüzünde kipriği var, kaşı bozuk. Güzellerin her hâli yapmacık, çağ atladık, coştuk. Erkeklerin sinesine şehveti kattık, tozuttuk. Ben bu asra alışamadım; Sevdiğim. Mahmut Enes bu asrı anlamadı. İnsanlık mı ölü? Kimse kimseye hatır sormadı. Tıkandı beynim, kağıtlar bomboş kaldı. Ben bu asra alışamadım; Efendim!... 22/03/2008 Mahmut Enes YÜCEL |