KÜSKÜN GÖNÜLÇekilmez oldu bu baharla nazım Kırğın düşmektedir dilimden sözüm Bitip gidiyor danışmadan yazım Yorgundur canım,düşlemekten özüm Gün be gün geçen günleri ararım Yaramı çaresiz kendim sararım Dönülmez yoldayım budur kararım Yorgundur canım,düşlemekten özüm Titrer eller,ayaklar susar dilim Yaşadığım dünyada ben bir elim Zamanım biter gider durmaz selim Yorgundur canım,düşlemekten özüm Yazğımı sorarım esen yellere Kaderim bağlarım açan güllere Dökerim hayat cilveni tellere Yorgundur canım,düşlemekten özüm Kem talih terk edip savuşur gider Geçmeyen günüm eski yaram dider Verdiğin ilaç tabip acı biber Yorgundur canım,düşlemekten özüm Kemali bulur yaş tutulmaz öğüt Döker yapraklar olur dalsız söğüt Yanar yürek yazar kağıda ağıt Yorgundur canım,düşlemekten özüm Sardığım denkler ağır yüküm olur Yanan ciğer isteksiz nefes solur Huzuru mahşerde elbette bulur Yorgundur canım,düşlemekten özüm Sözüm bitmiyor dağarcığım dolu Hüzün şehrinden çıkamaz oldu yolu Kırılıp iki yana düşer kolu Yorgundur canım,düşlemekten özüm Gelirde geçer dünyanın kervanı Düşer yaşamdan kalmazki dermanı Kapanır elbet Arif’in devranı Yorgundur canım,düşlemekten özüm |
bu satırı anlayamadım klavye hatası mı var