Ömrün her deminde de
Günler su gibi akıyor...
Ömür,
Son an_ı deme yaklaşıyor
Gönüllerde sızı,
Hasret bitmiyor,
Hiç bitmiyor...
Göz pınarlarından sızan yaşlar
Silecek bir el,
Öpücükler bekliyor...
Ufukta beliren
Akşamın kızıllığı
Mor renge dönüşmüş,
Yangın yerine dönmüş gün batımı,
Akşamın
Kör karanlığından önce,
Dağ doruklarında nöbette,
Gecenin kör karanlığı...
Akşam vakti,
Evrene çökmeyi bekliyor,.
Bombeli pencerenin önünde
Adamın biri...
Dikmiş ufkun eteklerine gözlerini,
Her an tükenen zamana
Sona yaklaşan bir ömre ağlıyor...
İnsanlarda yaşam telaşı,
Bir hengame...
Geçen zamanı,
Yiten ömür lahzasını,
Tükenen yaşamları,
Bir an için unutturmuş.
Herkeste bir telaş,
Yaşamdan yana...
Koşuyor, koşuşturuyor.
Zihinler karışık,
Akıllar yerinde değil
Kanatlanıp uçmuş.
Dalmış gözler anlık zamanlara,
Buğulu buğulu
Çevresine bakmakta...
Bu, öylesine bir yarış ki
Ne galibi belli
Ne de kaybedeni...
Sevda,
Bir sızı olmuş yüreklerde
Duyan yok
Anlayan yok
Ağlayan da yok...
Belki de, içine akıyor
Kanlı yaşları...
Herkes yarışta,
Herkes bir yöne koşuyor,
Sonucu belirsiz,
Bir yarışma bu
Kazanan da ağlıyor,
Kaybeden de öyle...
Kimse farkında değil,
Geçen zamanın.
Yalnızca,
Penceredeki adam biliyor
Oysa onun farkında değil kimse...
Usul usul uzanıyor
Gözlerinden sızan yaşlar,
Dudaklarına...
İşte o,
Farkında geçen zamanın,
Yiten koca bir ömrün,
O, yaşıyor giden zamanı
Yudum yudum
Hıçkırıklı yaşlarla...
Ve de yalnızlığıyla.

Suat TUTAK
14.03.2010
(Son şiirlerimden