MUSTAFA
Çileyle tüketti bütün ömürü.
Hiç bir kış yakamadı kömürü. Kah bu kızı baktı kah öbürü. Hep Allah’a şükür derdi Mustafa. Alçak gönüllüydü bilmezdi tafrayı. Çok çekti, yıllarca içtiği bafrayı. Terketmedi hiç doyarak sofrayı. Kendi yapıp kendi yerdi Mustafa. Kimisi akıllı dedi, kimisi deli. Fakirlikten doğrultamadı beli. Sonun da çekti fani dünyadan eli. Hakkın rahmetine erdi Mustafa. HAKİKİ KABAKÇI |