Sustuysam,
Senin kendine bir şeyler araman haksızlık olurdu,
Basitleşmiş sevgi sözcüklerinin altında…
Kirlenmiş dudakların kendine söyleyeceği sözleri kulak ardı edip,
Kimsenin bilmediği bir benlikte kendimi dinliyorum…
Senin için kaybedilmiş bir savaştan geriye kalan tek şeydi,
Benim kimsesiz çocukluğumda büyüttüğüm umutlarım…
Söz verdiğim yüreğin konuşup da sesini kimseye duyuramaması,
İçimden yükselen acıların kimliğini oluşturuyor seni kaybettiğim yüzümde…
Yarım kalmış sensizliğimin bir uçurum dibinde son bulması,
Sanki tüm heveslerimi sana varmak adına kirletme çabasında…
Şimdi sessiz kalmamın bir anlamı olduğunu düşünüyorsun…

Gözlerim de gördüğün seni herkesten saklamak için veriyordum tüm uğraşları,
Oysa sen,
İhaneti sana tercih etmiş gibi bakıyordun,
Kirpiklerimin arasında kaybolmuş gözlerime…
Kim geldiyse tarifsiz bir adı olan benliğime,
Senin gibi gitmişlerdi işte…
Her gidiş iç yakan bir yalnızlığa mahkum etmişti beni…
Unutmak seni hiç sevmemekti kendimce,
Ama bunu sana söylesem gelişine bir neden olmayacak…
Yine de sen unuttuğumu bil ve sevmediğimi düşün demek istiyorum,
Ama sen zaten hatırlamakta güçlük çektiğin isimlerin arasına çoktan eklemiştin beni…

Ben her gece seni düşünme zamanları veriyorum kendime,
Kurduğum küçük dünyamda sen bilmesen de,
Varlığını yaşatıyorum…
Ve parmaklarımı saçlarına dolayıp,
Defalarca seni seviyorum…


”Nice kendini öldürme intiharları denedim,
Ama ölmek için sana geç kalmak gerekiyordu…”


Şair Ceketli Çocuk / Mart