" Sen, hayata ne verirsen,
Hayatta sana onu verir...."

Durma zifiri karanlıkların altında.
Bir tutsan küçücük ellerimi,
Nadasa bırakılmış toprağımda
Benek benek,
Al al, yeşil yeşil cicekler filizlenecek.
Ve bir öpsen yüreğimi,
Acılarım sonsuzluğa gömülecek.

Yıllar düşerken takvimlerin koynundan,
Yetmedi mi ömrünü taş dibeklerde dövdüğün ?
Yetmedi mi umutlarını gözyaşlarına gömdüğün ?
Hadi, kaldır başını köhne kaldırımlardan.
Gülleri yüreğine ekiyorken,
Utanma,
Utanma ne olur karanlığın icinden
Gözlerine yıldızlarin ışığını doldurmayı...

Bensiz ağlasan kangren gecelerin sabahında
Dalından koparılmış bir papatya olur bedenim.
Bir gülümsesen acılarıma,
Tomurcuklarda gezinen bir kelebek olur yüreğim.

Yüz çukurlarında acılarının eşgalini arıyorken,
Hasretini tahta beşiklerde uyutamıyorum.
Ve sen gül yüreklim,
Gözyaşlarınla yaralı ceylanları emzirirken
Ben, şakaklarındaki hüzünleri söküyorum birer birer.

Güneşe fısıldıyorken seni sevdiğimi,
Adını mıhlıyorum tozlu dudaklarıma.
Meleklere anlatıyorken gül yüreğini,
Gülüşlerini ekiyorum kurak toprağıma.