frontal lob
"sylvia plath’a"
ellerim sığmıyor şehirlere içim kandırılmış pembe dudaklı bir nehir kederleri sana benzeyen öyküler sabahlıyor penceremde bir hiç uğruna gülümsüyor ölüm bileklerimde martı çığlıkları. adresini şaşırır-bu bir döngüdür- kirletmeye kıyamadığımız her çehre. ateşi çalanı iyi belle ki gece koynundadır hala iç avluda kırlangıç sesi mevsimler tutuyor gölgeni her şeyin sonu var ne çabuk öğreniyor insan çok acı var ne çok acı sesim ne çok sesine yabancı güneş erken doğuyor buralarda görmelisin... |