Sessiz Gecenin Çığlığı
Gece durgun...
Gece; karanlığında bir aydınlık saklar gibi... Cadde üşüyor ve titrek... Hangi sokak lambasına baksam, Beyaz beyaz ağlayan gökyüzünü resmediyor bana. Anlamadım gece; sen hangi sessiz çığlıksın... Ah bu buram buram yalnızlık kokan sessizlik... Duyurabildiklerinde acı var bilir misin? Gün doğuşuna hasret gibi, Elimin tersiyle, seni iter gibi , Git diyesim var yaralarıma akıttığın kandan ötürü. Biraz da ağlatmadan uyut beni… Alaca bir göz kırpmasıyla etrafımdasın. Nasıl bir vicdan senin ki bilmem ki… Titrek bir bakış atsam da, uslanmaz bir çocuk gibisin. Işıklı zamana akıp gitsem mi ki… Geceliğinde, karanlıklarına boğar gibisin. Gündüze yelken açıp, seni öldürsem mi ki… Bir düştü düşlediğim. Karanlıktı karanlıkta düşlerim. Anladım. Kaçmak isteyip de beceremediği tek yer; Alsında senin sokaklarındaki kör lambaların gölgesi. Alsında gözlerimi diktiğim gök kubben… Yalnızlık kılıfını giydirdiğim kalabalıkların ortası… Gece ve ben… Gece ve âlem… Sakin, uslu ve sessiz çığlıklı… Duyabiliyorum aslında zamanın orta yerinden. İçindeyim gidemiyorum Ben bu anlamsız muallâklığımı bilemiyorum. Üşüyorum. Titrek ve sakin… Bakıyor ve ağlıyorum rengârenk. Islanmış satırlarım ellerimin ortasında. Ve ben yine koyu karanlıklara inat Liman ettim kalemimi beyaz sayfalarda… Geceye inat… Karanlığa inat. Sessiz çığlığa inat Çığlık attırıyorum tüm mürekkebime… Duyuyor musunuz… Ayşenur Kaya (BALIKESİR) |
Kaliteli bir şiir dizesi ; kutlarım