Kendine Acıdığın An...Insan, herkesden çok, Kendine acıdığı an, Kaybediyor her şeyini. Tüm yollar tıkanıyor, Bir kapı aralığı bile kalmıyor.. Hani ununu eleyipte ; Eleğini asar gibi.. Ölmeden, Ölümü kabulenircesine, Terki- diyar yarınlar umutlar.. Kurban bu insanoğlu, Sahte ecellere… Insan; Kendine acımaya başladığı an, Kaybediyor her şeyini. Içinden söküp attığı zaman, Bazı duyguları, Hayattan da çıkarıp, Bazı sorumluluklarını, Unutmayı seçiyor, Var oluş sebebini… Fark eder mi ? Sabahı, akşamı .. Ay`ı yılı .. Bir varlık var ortada, Oysa ; Her şey yalan geliyor, Sildiği an insan kendini, Soyutladığı zaman toplumdan.. Ve kendine acımaya başladıysa, Sanki, bir o imiş gibi, Yaşamaya çalışan bu durumda… Görmüyorsa göz, Duymuyorsa gönül, Bilmiyorsa ! Ve anlamıyorsa olup biteni.. Herkesden çok, Kendine acıyorsa insan; Işte, o zaman, Kaybediyor her şeyni.. YAZAN: GÖNÜL CESLI 11.02.06 HER HAKKIM SAKLIDIR.. SEVGI VE SAYGILARIMLA |