Topuklarımın YarasıAcıdan kıvranıyordum o gün. Senli hallerden kalan son halimdi beni sürükleyen Tuzlu sahillerin balık kokusuna. Senin kadar gerçekti rıhtım ve Ben oradaydım sevgilim... Orada her bir adımımı çakışık saatler gibi Beni düşündüğün hayaliyle üst üste atıyordum; Topuklarım vurmuştu, Kıvranıyordum acıyla karışık bir zevkle Bu bile tanıdıktı senin şehrinin her köşesinde Zaten hiç beceremezdin yürümeyi diyordun Beceremedim yürümeyi sensiz sahiden de... Kolunu omzuma her atışında Şimdi geçtiğim bu banktı hayaller, Evler bir bir küçülmüştü seninkisinin yanında Ve sen adeta İstanbuldun,o kapıdan çıkarken Son tren yolculuğumuza... Tek sohbetim söz geçiremediğim sigaralarımlaydı o gün Çok sevdiğimiz yerde; İsmini mevzubahis bile edemeyeceğim Uğrak yerimizde... Halbuki hiç istemezdim ılık nefesin yoldaşken içime Kara dumanın soluk gölgelerinde seni bulmak, Ateşi senin ayak izlerine yormak, Doyasıya yanmak istemezdim. Hatıralarımı bu sahilden tek başıma Denize anlatmayı istedim umarsızca bugün Ben de kalan son yarımı köpekler gibi kazmak bahçelerine Topuklarım yara bere içinde Son kez trene bindim o gün... Tuğçe Köseoğlu |
duygularınızı
yansıtmışsınız mısralara
bir güzel.