Geride bırakılan bir ömre sığdırılamamış bir ömrün ezikliği içinde salıverilen bir uçurtmamdan arta kalan...
Ve sona varmak için hızlandığını hissettiğim adımlarımdan...

Parkta oynayan çocuklara bakarken
Gözlerimin nemlerinden aktı hasretim
Bir elveda ile süzüldü bir damla hüzün
Yanaklarımdan
Öylece bakakaldım
Geride kalan pişmanlıklara
Ve yanan içimdeki o çocuk olma arzusu
Hep çocuk kalma düşüncesi
Sardı yine kırlaşmış saçlarımı..
Derin bir ah yükselirken dudaklarımdan
O anda bütün vücudumu saran öksürük
Sonun habercisi gibiydi

Takıldı gözlerim bir ufak çocuğa
Zayıfmı zayıf
İncemi ince
Yalnızmı yalnız
Benim gibi...
Dağınık saçları arasında hayallerimi buldum birden
Kahkahalara karışan derin bakışlarında
Rüyalarımın habercisini gördüm.
İnci gibi dişlerini gösteren gülümsemesinde
Uçurtmasına bakarken
Ufak şeylerin değerini anladım sevinçlerimde
Bir uçurtmanın onun gözlerindeki değerini düşünürken.

Tek başına rüzgara karşı duruşuna baktım
Beklerken en uygun rüzgarı
Uçurabilmek için uçurtmasını
Umutlarını...

Sımsıkı ipi tutuşuna bakakaldım
Sanki dünyayı tutuyordu ellerinde
Bir bıraksa
Bir elinden kaysa
Sanki bütün dünyası yıkılacaktı
Sanki...
Sanki, tüm hayalleri kaybolacaktı.
Bulutların arasından
Gülümseyen güneşe doğru savurdu uçurtmasını
İçine çekti tüm sevincini
Kanat açtı uzaklara doğru
Bir kırlangıç kanadında
Ve...
Kayboldu uçurtmasının peşinden güller arasından...
Sevinç kahkahaları yükseldi
Ondan geriye kalan.

Geride bir ben bıraktı
Saçlarımın beyazlığı

Bulutlar arkasında saklanan
Tarumar edecek ömrünü
Uçurtmasını elinden kapıverecek
Fırtınadan habersiz...

Gözlerimin nemlerinden aktık hasretim
Bir elveda ile süzüldü bir damla hüzün
Yanaklarımdan...
Bir parça bez çıkardım cebimden..
Uçurtmamdan geriye kalan
Sessizce ayrıldım oradan...