MET-CEZİRKendimiz ürkerken, kendi sessizliğimizden, Kime haber vermeli, kimsesizliğimizden ? Yalnızlaştıkça dünya, çoğalıyor içimiz, Nerden baksan yarımdır, gözüken kimliğimiz. Güvenmezken hekime, kimi sormalı, kime ; Ey hayat ! Nerden aldım, seni, böyle terkime ? İzbe bir karanlıktan, göz kırparken geçmişim ; Söylesenize madem, ne idi bur da işim ? Adem yaşayamazken, nehirlerce Havva’sız , Bir fanusun içinde, yaşatırsın havasız ! Adem kaçtı kurtuldu, kurtuluş mu kovulmak ? Boğuyor sularında, düştüğümüz her ırmak. Öyle tek bir yasakla, deniyorken Adem’i, Bunca yasak içinde, kimden ayırsam, kimi ? Şimdi kovulacağım, başka dünyalar var mı ; Oradan çığlığımı, acep kimse duyar mı ? Elinde kurbanlıklar, sokaklar dolu Kabil, Bir kez mi gönderilir, kurtuluşa ebabil ? Geçiyorken yolumuz, ışıksız şehirlerden, Saklanıyoruz her dem, sanki münkir-nekirden ! Nerde başlar evveli, nerde biter ahiri? Yine gömüyoruz bak, kızları diri diri... Kaç demir ray geçiyor, aklımın kıyısından , Daha mı mübareğiz, dünün evliyasından ? Kaç patika geçiyor, uğuldayan ormandan ? Tanınmaz kimse öyle, bakılınca alnından. İçimiz de karanlık, dışardan daha derin ! Her gün çekiliyorum, içine gözlerinin ... Hayrettin YAZICI |
Hergün çekiliyorum, içine gözlerinin ...
Çok güzeldi.
Saygıyla.