Bir güne bakan hikayesi vardır

Ayçiçeği hep güneşe bakar

Güneş gidince

Boyun büker

Birde ne zaman büker bilirmisin?

Çekirdekleri dolunca

Doldukça eğilir

Güne bakan

Doldukça tevazu gösterir

Beli bükülür

Belini büken nedir?

Taşıdığı yükün ağırlığımı?

Yoksa saygınlığımı?

İşte insanda aynıdır

Doldukça eğilir

Doldukça haddini bilir

Güne bakanın yanında

Bir sarmaşık peydah olur

Güne bakana sarılan

Günün batışını, doğuşunu

Onunla izleyen

Güne bakanın ömrü kısadır

Güneş uzaklaştıkça hastalanır

Sarmaşığı hep yanındadır

Sanki sakın yıkılma dercesine

Sımsıkı sarılır ona

Beraber çıktık der

Biz bu yola

Beraber yürürüz ancak

Nitekim öylede olur

Güne bakan artık bitmiştir

Ayakta duramaz

Yaslanmıştır sarmaşığına

Daha bir sıkı sarılmıştır

Sarmaşık ona

Ama ayakta tutması

Bir şey ifade etmez

Güne bakan ayakta ölür

Sarmaşık ilk başta umutludur

Tekrar yeşerir diye

Ama artık yeşeremeyeceğini anlayınca

Oda ölümü diler

Ve fazla yaşamaz

Güne bakanı öldüren

Güne bakamamasıdır

Ama sarmaşığı öldüren

Umudunun yok olmasıdır

Yeşermeye olan

Beraberliğe olan

Yaşama olan

Umudunun yok olmasıdır.

İstanbul 25 Eylül 2008 16:36