OĞLUM
Çırpınırken
Sessiz, dökülür, gözyaşlarım, Gösteremem Güçlü olmalıyım. Çünkü anayım ben. Bahtıma düşeni yaşamaktır. Şeytan aklımı koparıyor. Oğlum, korku sürdükçe yüzüne. İçimin çatlakları çaresiz. Atıyor çığlıklarını Çekip gidecek sessizce, Asi oğlum. Gideceği gün yaklaştıkça Soğuk rüzgarlar esiyor Üşüyor yüzüm Soluksuz ürperiyorum. Taze bir ömrü düşürüyor kollarıma. Oğul sevgisi Şimdi dağların yamaçlarında Taş kayaların da nöbet tutan Taze körpe evlatlar. Kurtları temizlemek için verdiği savaş mücadelesinde Kime sığınır, kime açar yarasını? Kar bedende çatırdadıkça Karakış ta Kim ısıtabilir yavrusunu. Anasından, başka Bir yıldız kayıyor, Dilsiz tükeniyorum. Evrendeki tüm canlı varlıkların Sesleri uğulduyor kulaklarımda Turnalar uçuyor kanatlanmış Bir dilim beyaz peynir kadar ak Büyülü taç yapraklıların, Nar çiçeği renginde. Benim oğlum… Nebahat Erkan |