İKİ ONBEŞ(vakit sensizlik)
Saat yine iki on beş
Yine durdu an, geçmiyor zaman Uyutmuyor peşimden dolanan gölgen Üşüyorum. İçime oturan suskunluğumu Geceyle paylaşıyorum. Ruhumda emzirdiğim sevgini kucaklıyorum Gözlerimde gizemini Yüreğimdeki senin sıcaklığını kuşatıyorum Nefesin hala keskin Gece ertesi bir başka hissediyorum… Ve şimdi, Davasını görüyorum gece ortası tek celse Ağlardın görsen. Dağlandım aşk kokan kırmızı gülden Dikenleri batar dünden Sürgündedir sensiz gece her defa Yürüyorum karanlığa Kavgasını sürüyorum sensizliğimin… Yabancıyım gülüşlerime, düşlerimse yitiyor Hani nerede sımsıcak aşkın Neredeki o ahu bakışlım! Hani, inanmıştım her bir sözüne Almıştım özüme seni Sensizlikte yaşadım saymıyorum… Yine saat iki on beş Yine vakit sensizlik voltalarında Tutulmalarında aklım Nakaratı geçti şarkım, söz inler Sazlar dökülür tel tel Aşktan öte hiç birşey dinlemiyorum… Dinle diyorum yıldızlara, ay suskun kalır Duvarlarda yankılanır sessiz çığlığım Ruhum ezilir. Ezgindir türküm sensizliğimde her gece Bitmeyen dönence, aşk ve sen Ömrüm ki heder uğruna… Saklayamıyorum… Vakit sensizlik gece ötesi, An iki on beş İstemiyorum doğmasın güneş Güne sensiz çıkamıyorum Yıkamıyorum tabularımı ey sevgili Çık al diyorum al Son nefesimi anlıyor musun? Nebahat Erkan 27-01-2011 |
sevgiyle