Geri kalmışlığın ızdırabını nice yıldır çekiyoruz.
Gönlümüzde yeşerterek geleceğimizi,
Mazinin etkisinde kalan özleyişi,
Medeniyetten bize de düşecek, bekleyişi
Hayallerimizi katık yaptık, yoksullukla paylaşıyoruz.

Yaşamak zorunda bırakılan bir hayattan,
Demokrasi uğruna birbirimizi kırmaktan,
Özgürlük adına; her değeri karalamaktan,
Ruh doğudan, yaşayış ise Batı’dan,
Ne tarafa gitmeliyiz, kolayca kestiremiyoruz.

Sen karışma biz hallederiz dediler
Hayat diye; bir mezarlık gösterdiler,
Ha bugün, ha yarın, az kaldı diyen siyasiler,
Ümitlerimi deneye deneye yediler,
Endişeyi gönlümüzden bir türlü silemiyoruz.

Sağıma soruyorum; ümit var mı?
Soluma soruyorum; yaşadığım kâr mı?
Merkezde oturanlar; planınız var mı?
Kızıyorlar, sorup durma, yerin dar mı?
Bir alamettir, acaba nereye gidiyoruz?

Tanzimat’tan beri giydirilmek istenen elbise,
Kaçırma fırsatı; koy sepete şayet sebilse,
Bir kolu kısa, bir paçası bol; belki benim değilse,
Bedenim içindeyken hiç olmazsa, dikilse,
Bir oyana, bir buyana, sanki sirkte oynuyoruz.

Sanmayın ümitsizlikten kararmış gözlerimiz,
Sanmayın özgürlükten bükülmüş belimiz,
Sıra gelse konuşacak dilimiz,
Haykıracağız cihana, duyulacak sesimiz,
Tükenmekte olan bir sabrın son demini yaşıyoruz.

İnsanları iki gruba ayırmışlar; konuyu bilenler,
Biri ‘keşke’, diğeri ‘iyi ki yaptım’ diyenler,
Öğrensinler diye Batı’ya gönderilenler,
Döndüğünde ülkesini beğenmeyenler,
Mayınlı mayınsız demeden insafsızca satıyoruz.

Kırmadan kimseyi, sözümüzü dikkatli kuruyoruz,
İstediğim hayatı yaşayacak mıyım? Basitçe soruyoruz,
Bu ülke, bu vatan hepimizin, bizde kafa yoruyoruz,
Artık, ilim adamlarımıza sıra gelsin istiyoruz.
Ha gayret az kaldı! Ümitle bekliyoruz.


Hüseyin PAŞA