Öl Deseydin Ölürdüm
Yalnız seni düşündüm hep seni hayal ettim
Sarılıp da öpmeyi düşlerimde görürdüm Hüsranımla yaşadım ümidimi tükettim Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm İnadını kırmadın hiçe saydın çağrımı Ateşimi görmedin yaktın benim bağrımı Kollarını açıp da dindirmedin ağrımı Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Sen hemşire değilsin beni rahip zannetme Arzum kölen olmaktı sakın sahip zannetme Nefesimi sen kestin yağlı bir ip zannetme Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Bir araya geldik de sana elim değmedi Duygularım bastırdı gurur boyun eğmedi Ben bir volkan gibiydim senden ışık gelmedi Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Yeter artık en fazla birkaç günlük sabrım var Sakın beni kınama açık seçik tavrım var Böyle benden kaçtıkça dayanılmaz kahrım var Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Sen gönlümün tahtında bense kader ağında Bilmeyen mutlu sandı beni gülün bağında Dikenine razıydım kaldım hasret dağında Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Hislerimi saklamak gelmiyor ki elimden Dudakların istese bal damlatır dilimden Haz vermiyor yaşamak anla artık halimden Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Yazdığım bu son şiir söyleyecek sözüm yok Ellerinde ellerim gözlerinde gözüm yok İtirafım bu kadar daha fazla yüzüm yok Eğer benim olsaydın “öl” deseydin ölürdüm Muammer Baydere |