GÜN DOĞMADAN
Tütsülü mumlar altında
Yeşeriyor şehirler Anneler çocuklarını; babalar eşlerini Tanımıyor. Gün doğmadan çıkmalıyız koşuya Güneş ufku vurmadan. Eğlenen kentler görüyorum düşümde Şehrin mecalinden uzak Maskeler takıyorlar; oyun oynayan Çocuklara inat. Vur beni, ağaç gibi devrilmeliyim En derin köklerimden. Unutmalıyım acıların da var olduğunu Kekremsi fıkralar anlatırken hayat. Gün doğmadan çıkmalıyız koşuya. Ay, güneşi unutmadan. Omzunu daya yaslı dağlara Ağaç kurur bilirsin. İnsansa ölür. Dağ çökse de hüzünden Dimdik ayakta durur. Nehirler kabarır sonra Şehir, suyu romantik bilir Basmadıkça bağrına. Gün doğmadan çıkmalıyız koşuya. Ay, nasılsa aynada büyür. M.S./2009 KAHRAMANMARAŞ |
yanılgılarımızla biziz
sevgilerimizle
dimdik ayakta duranda biziz
bir nefesle yıkılanda
şairem ,çok güzeldii yine şiirin
tebriklerimle