Taşlı tozlu yokuş bir yol,
Basma perdelerden sönük bir ışık sızıyor,
Sıvasız badanasız gecekondularda,
Yüz mumluk bir tek lamba,
Keder dolu küçücük bir oda,
Ve odada bir kadın.
Kadının gözleri uzaklarda,
Bir beklediği var belli.
Her karaltıda gözleri faltaşı gibi açılıyor.
Yüreği oynuyor.
Sonra sönüveriyor umutları,
Biten mum gibi.
Ve yeniden uzun bir bekleyiş.
Küçük oğlanın elinde çikolata,
Adisinden,
Yirmi liralık.
Bir elinde naylon araba,
Onun da bir beklediği var besbelli,
Hayattan.
Belki de yeni bir çikolata.
Bir sessizlik çöker sokağa,
Derken uzun uzun ulur köpekler,
Sokak lambasının altında,
Üç beş karaltı.
Delikanlılar konuşur,
Öteden beriden, şuradan buradan.
Bekçisi yoktur bu sokağın.
Beklenecek neyi var ki,
Umutlarından başka,
Sevdalarından başka,
Bekleyişlerinden başka,
Hasretlerinden başka.
Hepsinin dilinde,
“Bir gün olacak”
Sonra,
Dertler çöker bulut bulut,
Asker türküsü söyler bir kız,
Hüzünlü.
Yağmur damlaları akar odaya,
Kadınınsa gözyaşları damla damla.
Begonyalar, sardunyalar süsler pencereleri,
Balkon sefası yapılır.
Sıcacık çaylar yudumlanırken,
Dudaklarda sitemli bir çığlık,
Ve bir damla gözyaşı vardır gözlerde,
Derken birer birer söner ışıklar,
Uzun bir bekleyiş başlar sabaha,
Boğar geceyi zifiri karanlık,
Bir sessizlik çöker küme küme,
Yavanlaşır...
ONUR SANCAK