Bu nemrut karanlık
çok geçmez bitirir aydınlığımı....
Güneş, uçsuz bucaksız bir memleket

Ülkemi gördüm savaşlar içinde
bir kadın çığlıyla ne kadar çığlık
ya da bir çocuk ne kadar yalınayak hesabı güdülmüş

her rüyadan gündüz niyetine hiç uyanmadan
elim,gözüm ve başım
bir meydan gibi karmaşık

Zazaca bir ağıda kesilmişse kulağım onca düşten sonra
her düşmeden kalkmaya öylesine inanmadan
Vurulmuşsa köy kokusuyla kuşlar
dindirilmişse azgın
Munzur;

ve içinden yara yara kan geçiyorsa
Zilan deresi;

Asur’u kırbaçlarken dört bir yanım
yurdumu bildim savaşın eşiğinde

İshak Paşa’da dikildi gözlerim
incecik bir ok gibi yaralayan
Etim karıştı kül sancısıyla
Nesimi’ye

Şeyh Bedrettin’e nispet intihara meyilli bedenim
bir esnaf çarşısında değil üstelik

Defalarca yaşatmak için
Defalarca ölmek uğruna

Yakalandı nedense en umulmaz nihayet
Sınırları çizilmiş saklambaç oyunuda
Bilin ki çocukların düşleri artık kan....

Kimliği şiddetle yazıldı herkesin
Yangın içerek güneşin hazıyla
Zerdüşt’ün

Güneşe hasret prangaları
Ahmet Arif’in ,
Her anında yağmurlu, her anında
Atilla İlhan

Memleket tükendi ve insanlar artık makina
Elbet kabul görülecekti futurist bir dünya
Kim bir daha sevecekti öylesine kadınları
Söylesene hadi halk için
Nazım Hikmet Ran;

Oysaki hiçbir karanlıkta belli değildim
Hücresine sızıyorken zayıf bir ışıkla Ali’ler
Ama yinede nefes çalarak gökyüzünden
hep umudu
hep maviyi bildim

Kayıp Ülkem

Kehanetim.......


( İBRAHİM YALÇIN )