Kırık cam kenarında yamalı ölümler...
Açtı gökyüzü gözlerini
ilişmek istemedi dertli çocuğa güneşi uzattı koynuna ağlama der gibi yağmurlara sakinliği korkuttu suskunluğu delirtti saldı kendini atmosfersiz gülüşlere yeşerdi ölüm yeşerdi zulüm sesi çıkmadı ama yüzüne hayatın eski bir tablosu asıldı çalmak istemedi yıldızların koynundan zamanı vakit tamamdı oysa ecel çağırdı her yerde aynı ses aynı şiirler kırık cam kenarında yamalı ölümler..... |