Manisa garında çınar ağacınım
Manisa garında çınar ağacınım.
Senin sevdanı yaşayan ve seni bekleyen. Ardımda bıraktığım umutlarım, Dallarımdan düşen yapraklarım. Geçen senelere inat, Bir tek doğrum var benim Sana duyduğum büyük aşkım. Manisa garında çınar ağacınım. Yüreğinde paslı çivilerle aşkının tabelası olan. Dallarımda kuşları yaşatırım Yokluğunda onlardır beni avutan. Sen bilirmisin beklemeyi sevgilim, Bilirmisin gelmiyeceğini bile bile, Dönmeyeceğini bilerek beklemeyi. Bir umut dersin, Bir umut belki hatırına düşer, Gittiği o trenden bir gün belki de iner. Hiç terkedildin mi bir istasyon garında, Hiç kök saldınmı sen bir çınar tadında Yarınlarına. Dallarına konan kuşlarla konuşursun, Bir simitci tezgahı altında, Yolcular gelip gider, Gölgene sığınırlar bahar tadında. Sen gittiğinde mevsim bahardı, O zamanlar hatırlarmısın? Buharlı trenlerde vardı. Hani binmiştin 10:45 buharlı trenine Dönerim demiştin elbet dönerim ve gelirim, Sana tek sana gelirim ben. Bekle beni sevgilim, Bekle döneceğim sana yeniden. Hala bekliyorum seni ben. Manisa garında çınar ağacınım Senin gelişini bekleyen. Seneler geçti hiç bir iz kalmadı artık O buharlı trenlerden. Çok mevsimler geçirdik bu gar ve ben. Gücüm kalmadı artık Kalmadı, gidenin dönüşünü beklemekten. Her gün yana yatmış dallarımı kesiyorlar, Beni bende değil bende ki seni bitiriyorlar. Bir tek dalım kaldı her şeye inat, Ve bir göçmen kuşun yuvası var üzerinde Belki de yarın uçacak. Dön artık sevdiğim, dön. Gittiğin yerden. Yarın vucüdumuda kesecekler Artık bir şey gelmiyecek elimden. Manisa garında çınar ağacınım, Dalım yok, kuşlarım yok, Gövdem yerlerde Soruyorum sevdiğim ben sana Bu gittiğin yerde, Döneceğim bekle demiştin Benim sevgilim bilmiyorum artık nerede. Belki bir gün dönecek Benim sonumun olduğu bu yere. Gürsel PAL |