YAŞAMAKBen hep kuşları kıskanmışımdır Kanatlarında umut, Gagalarında sevinç çığlıkları Yükseklerde dolaşıp durmalarını Binlerce ağaç içerisinde Konacak dal bulmalarını Ben hep Denizleri kıskanmışımdır, Enginliğini ve derinliğini. Aniden haşinleşip çılgınca Öfkeyle şahlanıp Bir anda durulmasıyla Geniş kumsallara sahiplenişini, Yüreğinde taşıdığı yeşil yosunlarını Kayalıklara çarpan tokadına inat Mesken olduğu yakamozları. Ben hep ağaçları kıskanmışımdır Toprağa, pençe misali kök salmasını, Kucak açmasını gökyüzüne Gölge olup İnsanlığa Yaşama can katmasını, Her bir dalı renk cümbüşü Bir iken çoğalıp Bin olmasını Kağıt, kalem olup meram anlatmasını Ben hep çiçekleri kıskanmışımdır Halı misali serilip kırlara Rüzgarın ahenginde, Raksedişine bakışımdır hayran hayran Yeşili, sarısı, moru, alıyla Anamın oyalı yazması gibi Gücünü aldığı toprağa örtülüşünü. Ben hep dağları kıskanmışımdır Tüm heybetiyle dikilmiştir karşıma Bazen aşılmaz engel olmuş, Bazen sığınacak bir kucak Bazen destan olmuştur büyük aşklarla Bağrına almıştır kurtla kuzuyu Sarplığı çaresizlik olmuşken, Bazen ümit olmuştur ardına sakladığıyla Ben hep gökkuşağını kıskanmışımdır. Hep bahar yağmuru sonrası çıkan, Küçücük damlasında, Gün ışığını saklayan. Sarmalayıp sıkıca tüm evreni, İncecik bedenine sığdırışını yedi rengini. Sonsuz bir uçurtma misali Umut olup, yumak misali dolanan, Ancak, İpi elimizde olmayan Ben hep Işığı kıskanmışımdır, Korkulu gecenin ardından gelen. Karanlığı ürküten, Yol gösteren bir kıvılcım misali, Güneşten kopup dünyayı aydınlatışını. Yaşama ilham kaynağı, Hastaya şifa, Mahkuma Umut oluşunu Evet, ben bir, insanım! Kuş kadar özgür, Ağaç kadar köklü, Deniz kadar engin, Dağ kadar yüceyim. Gök kuşağı saçlarım Çiçekler tacım. Umut bende; Işık gözlerimdeki kıvılcım. Yüreğim toprak ana,. Sevgiyle kucak açıyorum. Kıskanıyorum dediğim bu güzellikleri, Zaten benliğimde yaşıyorum… Dağarcık - İzmit 17.12.05 / 01.00 Ferah Yılmaz |