Ey hüzün! Mihmansın ki şol günâhkâr gönüle
Her gece semâlardan, gözyaşım boşanıyor...
Âşk ektiğim bahçemde, nûra gebe bülbüle
Batan zehrli dikenden, ahh ki ruhum yanıyor !

Pervasızca şol şeytân, çekerken göze perde,
Nice kanlı gözyaşım, ekleniyor hep derde!
Ya Rabbim öz bilensin! Özüm volkan eder de
Sabreyleyip her lâhza, hamdle Seni anıyor !

Ateş gerekmiş yolda ve âşkına gebe hâl!
Hasrettensin ey hüznüm! Vallahi tersi muhâl !
"Kal" diyorsun gönlüme "kal hep âşkın üzre kal" !
Amenna ve saddakna ! Yüzüm, Nûra banıyor ! ! !

Beyazî´m, biçaresin; sığmaz özün özüne,
Hâlim´den medet dile! Virdi ekle sözüne,
Basiret bahşeylesin, âşık gönül gözüne!
Çünkü matlubum Halık! Her zerrem inanıyor !

o hâlde hüzün de sevinç de âşk da coşku da tek O´ndan gelene yaraşır değil mi.. O´na giden yolda bir lâhza geri kalıyorsak hüzün sarar da bedeni, nûruna gark olunca coşkusu... Kâmil olmuş bir insanda ise sanırım ikisi de yok olmuştur, her ân şükür içindedir... Allah bize de kemâlâta ermeyi nasip eylesin...
Kendini bilenlerden ve böylece Rabbini bilenlerden olalım inşaAllahü Teâlâ .. Âmin..

sizin şiiriniz ilhâm oldu da gönlümden dilime geliverdi yukarıya yazdığım şiir... Allah sizden razı ve hoşnut olsun inşaAllah hocam..Selam ve duâ ile..