ŞİİRLERİM SAĞNAKLARDA ÖLÜYOR
Soluksuz bebekler cehenneminde kaybolmuş.
Ve tiryakisi mimozalar bir sevda da soluyor. Bir rezil aşk hikayesi işte Bir ölümcül diken, bir arzu bir ihtiras siyahında kayıp Kimin prangalarını kırmaya çalışmışım müebbetlik. Garip bir girdapta öksüz martılar kanatları yaralı Hani uçardı bir zamanlar onlarda okyanuslarda Sesimi atmışlar kör kuyulara, Oysa söz vermiştim fırtınalarla esmeyeceğime savrulsam da Oysa söz vermiştim giderken öldürmeyeceğim şiirlerimi Gecenin en koyu renginde mavi yüreğim kayıp. Görmüyor musun? Yazma diyordun bana yazma şiir yazma Hiç anlamadın sen başka baharların sarhoş kokusunda Sen ellere sarılıyordun bense sen diye mısralarıma Hasrete yakılan tüm mezar taşlarında bak adım yazıyor Ödünç verseydin ihanetlerini giderken keşke Isınabilir miydim üşüyen ömrümle? Donuyorum… Ağlama deme ne olur Şiirlerim ağlıyor sağnaklarda ölüyorlar. Bu benim bir gölgeye ilk yazdığım sevda masalı Ve ilk sırtımdan vuruluşum Bir garip aşka yaktığım ilk ve son veda ağıtı Ağlama deme bak şairler ağlıyor. Bak şiirlerim ölüyor nefessiz,sensiz Gayretim... Bir ışığa bin filiz vermekti avuçlarında solan Demledim yüreğimde ki hasreti mis kokuna uzaklarımda Karanlıkta üstü örtülmemiş bir bebek sevdam Ört istedim sevginle sadece sev. Ayazlarda uçurumlarında üşüyen ben seni hiç üşütmedim. Ya sen bilir misin? Yanan bir ciğerle nefes aldın mı sen hiç? Son sayılı soluklarlar bunlar Bu nasıl bir sevda sen cennetlerimi yakarken? Ben hala cehennemlerınde sen sen diye yanıyorum. Bilemediğin... Her gece şehirlerinde kanayan dualarımda Soluklarımı yollamam sana senden arta kalan Bir kısır toprağa gonca güller ekmeyi öğrendim. Ömür kefenlemekmiş avuçlarında aşk... |
UMUT ve DOSTCA