sen çocuk !
yayla çiçeklerinin ışıyan yüzü
hiçbir dile benzemeyen ezgiler söyler bakışların
nereye kaçsan gidemezsin gözlerden bir adım öteye
gözlerin, faili meçhul binlerce kayıp vermiş ülke
imzasız tutanaklar diyarı


bu yüzdendir, her idamlara çekilişinde gülümseyişin
gülümseyişin, içinde susturduğun isyanın adıdır
bütün haksızlıklara boyun bükmenin sesi


bir hayat bin destandın sen, her çocuk bedeninde kendini bulan
örselenmiş çocukluğunun yenilmeyen kahramanıydın
zehirli zakkumların menzilinde


anne sıcaklığındaydı yarınlara köprü kuran bakışların
ne zaman yüzüne baksak, adın kayıp çocuk oluyordu
büyüyordu sokakların yüzü


üstüne abanırken akşamlar
saçlarında dans ediyordu geceler
bir cellattı hayat başucunda
asilce bırakıyordun ellerine ruhunu
her nişan alışında iki kaşın arasına
kayıtsız susuyordun
teslimiyetin titrek elleriyle
mühürlüyordun dilini


ah çocuk !
feodal bir kasırga savururken seni
sen sükunet içinde müsterihtin cennetinden
o masum yanların uçurum uçurum yok olurken
huşu içinde seyrederdin ejderha duruşlu siluetleri
ve her şafak öncesi
sevgi ağacına dilekler bağlardın yeşersin diye umut
bütün sabıkalı yüzlere rağmen


günlerin yanar dağlara dönüştüğü
ve ateş ateş çölleştiği yerde ömrün
kaldırıp yaşanmışlığı rafa, sessizliye büründün
yapışıp kaldı ellerine terkedilmiş evlerin paslı anahtarı


biz günahlarımızdan kaleler yaparken
sen mavisini kaybetmiş göğüne ağlıyordun
hiç bir çığlık kıpırdatmadı kılımızı
boğduk kör kuyular içinde gün görmemiş soluğunu
oysa özgürlük hiç anlatılmayan bir masaldı sana


her metre karesine sayısız hüsran düştüğünde ömrünün
bilemedik
yetimsin diyemedik çocuk
kırdık henüz tüğlenmemiş kanatlarını, öğretmeden uçmayı
acıya buladık seni


gözlerimiz gözlerine tercüman olmalıydı
görmeliydi mağrurluğunun altında kanayan yarayı
suskunluklarının çığlık öncesi sabır bilediğini
bilmeliydik o dağ susuşlu yanlarını
bir cehennemin içine düşmüş gibi ölüme durduğunu !




08 / 11 / 2009 / N_Erol