Bir kadın aya bakıyor
Gökten yıldız yağıyor gözlerine
Cemre erken düşüyor yine toprağa
Dağlara gelin gidiyor ilkbahar

Bir kadın şiir yazıyor
Sular aşkımıza tanıktır diyor
Güneşle temizliyor karanlık ellerini
Aragon’la Nazım söyleşiyor bir yerlerde
Yeryüzünde bütün devrimler şiirleşiyor

Bir kadın türkü söylüyor
Yolları hep umuda çıkıyor hüznün
Serin rüzgarlar esiyor saçlarında
Sesinde turnalar geçiyor bölük bölük
Dilinde koca bir orman türküleşiyor.

Bir kadın şiir okuyor
Aydınlanıyor kentin yüzü
Bir bulut kendini unutuyor otlar üstünde
Karacaoğlan dilleniyor bin yeşilli dallarda
Pınardan pınara bir elif ceylan sekiyor

Bir kadın mutlu seviyor
Güneşten önce gözleri düşüyor alevlere
Başında cam yeşili bir bulut ağrısı
Islak özlemler biriktiriyor avuçlarında
Tomurcuklar patlıyor kaya diplerinden
Birden bir aşk kokusu sarıyor evreni
Ayrılık alıp başını gidiyor uzaklara
Ölüm kendinden utanıyor.