Aşk kavuşulmayandır...
AŞIK VEYSEL

Ustaya saygıyla...

Ve sonunda aşkı da vurdular kayıp sevdalar sokağında.
Önce kimseler fark etmedi geldiğini.
Sonra dans eden kızlar gördü ilk.
Çıplak ayaklı beyaz tenli kızlar.
Yılışık bakışlarında sevdalar eriten.
Bir sarhoşun yalnızlık kokan ağzından hayata savurduğu küfürlerde görüldü sonra.
Ve bir yosmanın elinde tuttuğu kırmızı bir gülde görüldü çok sonra...

Dans eden kızlar çıplak ayaklarıyla devam ettiler dansa.
Sarhoş sızdı kaldı bir köşede yalnızlığını hiçe sayarak hem de.
Ve yosma kırıp attı gülünü bir kez bile koklamadan.
Kayıp sevdalar sokağında yine bulunamadı yıllardır aranan sevda...

Sonra yavaş yavaş bir hüzün kapladı gönülde açan çiçekleri.
İlk şarkılar sustu ve değişti.
İçkiler tazelendi milyon kez.
Ve güller kokmaya başladı bütün kırılmışlıklarıyla.
Ve sonunda aşkı da vurdular kayıp sevdalar sokağında.
Gelen bahara aldırmadan saat başı geçen trenlerin acı düdükleriyle...

Hiç bağırmadı aşk ölürken sadece güldü.
Sadece güldü son bir kez ve sustu aşk.
Garip bir şair gömdü aşkı o gece kayıp sevdalar sokağına.
Bir kalem ve henüz yazılmamış birkaç hüzzam mısrayla beraber.
Aşkı da vurdular sonunda.
Aşkı da attılar bir kenara.
Alışamadığımız onca yok olanlardan sonra
Aşk da karıştı yok oldu yokluklarda...