Bir ordu savaşırmış, şu kalbimin içinde,
Gözlerimi kapatsam, dinlerim seslerini,
Zaman dolmadan evvel, dünyânın her yerinde,
Tutar- kaldırır beni, sergiler eserini...

Sütunlar ters aşağı, büyümekteler boy- boy,
Kendi öğretir- diker, sökülen etlerini,
Uçmaktan daha hızlı, yıldırımdan daha toy,
Saatler- yıllar eder, asırlık işlerini...

Sendelemez yönlere, dönse her nereye ay,
Gözleri ışıktandır, Lazerler birer elçi,
Sevmesin, çalışmaktan ilkeli birer kobay,
Sonsuz- başsız nedir ki, doğmadan doğar belki...

Sessizce çalışarak, hergün milyar ölüyle,
Milyar kere düşünmüş, ayaklanmıştır belki,
Savunduğu bedenin, uğrunda kan seliyle,
Sağdığı sütte tendir, sağınız siz yeter ki!...

Son defâ çatırdadı, ısındı çırpınarak,
Son tahtaya uzandı, soğuktu teni belki,
Kurumak; suya hasret, ellerini çarparak,
Döndü öz nefesine, gökte bin yıldız belki.

Kadir Yeter. TRABZON.
Trabzon, Türksesi Gazetesi’nin 28.10.2006 Cumartesi gün
ve 11327.sayısının 5.sayfasında yayınlanmıştır.

Sitemizde ilk yayını: 12.3.2008
www.edebiyatdefteri.com/siir/96340/belki----