sen uyurken
ben bazen karanlık olup yayılıyordum göğün ğöğsüne
sonra gözlerin düşüyordu geceme
ve yıldız olarak giriyordun içime, ışık ışık...

sen misin düşüncesindeki
kumru beden
yaralı yağmur damlasında
siper etmişti kanatlarını
dağ yanaklı amaç kaplı çehren
yazdığım sevgiyi evrene hükümlüyordu
asma yaprağına vurduğum pir/in/cin boşluğu
aç iken sen doluyordu
bak, dişimdeki sisli zebani
beynime beynime yürüyor, duyuyormusun sevgili...



melek görünüşlü aldanma duvarın ova olmuştu
oysa havada barut kokusu vardı
s/ilah yapmıştım seni
mermiye sürüldüğüm kovanda sıkışmış, ısınıyordum
ç/ektiğin t/etik şakak modelli idi
düşünmeden arpaçığa girmişti işaretin


ben hep ağlayan yağmurda yıkanmıştım
işte
gözlerimde ki nehir ondan dır sevgili...



aklımdasın düşüncesi kovaladıkça sensizliğimi
boşluk ekleri takıyordum yalnızlığıma
d/uyu ünlemi sonsuza kayıptı
özlem zamanlara nefersiz sınır oluyordum
seni anlamaz iken t/alan oluyordum, içinde...


battığım kovanın hacmini alırken
beklediğim tonlu acılar değil de
senden gelen şevkatlisi hücrelerime naftalin oluyordu



küf sağırı renginde akıl dolu boşluklardı
kendimin gerisinde kaldığım günler
adını hecelerken hafif kelimelere
cıva ağırlığında koymaya çalıştığım
duygularım vardı taşıyamadığım


geniş zamanın içinde
dar anlarım vardı
kömür gözlerinde soluğumun kesilip
içinde kor olduğum



özleminin içindeki açlık törpüledikçe kederimi
kör vakit sayısallığı hesapsızdı
yazılan vuslatın fersahları
sebepsiz anları getirirken
hangi zulum eşdeğerdi bu cezaya
tabut soğukluğu yokluğun
dizlerimi çekiyordu sevgili, bilesin..


gözlerin bazen Ağustos sıcağı
bazen de Şubat ayazı gibi oluyordu
bir yanıyor, bir üşüyordum sensizliğimde
göle çevirmiştin içimde beni
sensiz yürüyemez iken
bilmiyordun, bunu anlatamıyordum...



aslında
yollar kalabalığımdı geçtiğim
ama
ben bir sana geçilmiştim
bir de gözlerinin içindekilere...



denizler yanığımdı
özümde sevgin
içimde bir gök
gözümde örümcek asmaları
işte
dinlere uzak kalışım bundan dı sevgili...


18/10/2009 Tuzla