Ben! bu koca duvarlara sığmam artık
Çıkarken sarsmadığım kapılar yıktı beni
Dört duvar arasına sıkışmışım
Bağırsam duyamasın beni

Bir kalem dönüyor parmaklarımın arasında sinsice
Çıplak bir karanlığa hapsedilmiş ruhum
Karanlık zifiri gösremezsin ağlayan gözlerimi
Bir kalem dönüyor parmaklarımın arasında sinsice

Kalem yazıyor
ben ise kalemin değdiği kağıtları yırtıyorum
Duvarlarda parmak izleri var kımıldıyorlar
Boğazımı sıkıyorlar sesim çıkmıyor

Kendi sesimi duyamıyorum
Dört yanım zifiri
zifiri ise yalnızlık
yalnızlık ise dar bir geçit

Ve ben kapağını bile göremediğim bir kitabın
Altına şiirlerimi sıkıştırıyorum
Biliyormusun
Kemiklerim sızlıyor
Damarlarım şişiyor
Çokmuşum



kalemin ucunu kırdılar
hala çıtırdıları çarpıyor dör duvara
ve bana dönüyor çoğalarak

Karanlıkta sönmemek için
Yaşamayı unutmamak için
Şiir yazan
bir kibrit çöpüyüm ben sadece

hayır yılmak yok
son kıvılcıma kadar pes etmek yok
şimdi ise karanlıkta
kalemin ucunu kemirerek açıyorum


Bir kalem dönüyor parmaklarıma
Ucu sivri sinsi bir kalem
Ben ise kapağını bile göremdiğim
bir kitabın altına şiirlerimi sıkıştırmaya
devam ediyorum
Bir kalem dönüyor parmaklarımın arasında sinsice