Ki...

şehir hep yalnızdı...

Ve...

Kalabalıklarda bitik babalarmı,
Yoksa çocukların kumdan kaleleri mi?

Nihayetsiz bir masaldır;

Kent...

Şehir yalnızlaşmaya başladığında;

Ay, yıldızları etrafına toplamış
Bir ışıksı serenatta bürünmüşken
Şavkı düştü sözcüklerime,
Sözcükler düştü kentin kaldırımlarına,
Issızlıklar yudumladım
Kalabalıklar adımladım
Düşünce yollarında.

Köprüler geçtim;
Bunalımlı yalnızlığımın
Fikir girdaplarında bir ucu,
Bir ucu...
Sabahçı kahvesinde
Kederi küllüğe düşmüş
Bir demli çayın gölgesinde üşümüş,
İlişmiş bir tabureye
Baktığı uzaklarda
Gözleri elemli bir seyahatte,
Parmakları ritim tutuyor masayla
Gözleri saklandığı buğularda
Bekliyor gelmeyecek sabahları.

Yollar bitirdim;
Bir kenarı uçurum hayatlarda gezindim
Bir ağustos böceğinin
Kanatlarında devleştim!
Fikirlerimle sürtüştüm

Bir magandanın radyo sesinde
Bende kent kadar sürtükleştim.

Geceye düştüm
Gece kaldırımlara düştü.

Ben yürüdüm;

Alkol kokladım,
Geceye sitem nefeslerden
Nefesler düştü.

Ahlar duydum
Düştüğü yüreklerden.
Bir karamsar şiir okudum
Bir hecelik hüzünlere dokundum
Yüreğe şiir düştü,
Tek hecede okudum.

Hüzün düştü;

Zifiri karanlıkların içinden
Kaldırımlara bir kadın düştü
Sigarası için vurduğu
Kibrit yüreğe düştü...

Kor bir yürek
Çatlamış iki dudak
Birleşti aşka düştü.

Kente aşk düştü;

Kent tutuştu...
El ele iki yürek
Kanatlanıp sanki uçtu.

İki belirsiz ceset
Bir yatakta buluştu.
Yatağa düşen sesler,
Geceye şehvet dizdi
Yatağa ceset düştü.

Ruh dudakta oluştu
Okşayışta can buldu
Cana zifir geceden
Bir heyecan düştü.

Gece köprüye düştü;

Bir çocuk karanlıktan
Köprü altına düştü
Gözleri zifiri gülen
Dişleri inciye benzeyen
Ne kente sığabilmiş
Ne köprüye yerleşen
Bir çocuk gecenin
Üşümüşlüğüne düştü.

Hüzün yüreğe,
Kalem kâğıda düştü
Bir şiir alev aldı
Şair bir köze daldı
Şair geceye,
Gece şiire düştü.

Az ilerde bir çocuk
Vitrinde gördüğü arabaya
Düşürdü yüreğini.

Baba parasızdı,
Gece arsızdı...
Çocuk hıçkırığa,
Baba yokluğun girdabına düştü.

Çocuğun yüreğinde
Kumdan kaleler düştü.