YAKTIM ŞİİRLERİMİ
YAKTIM ŞİİRLERİMİ
Adının geçtiği tüm şiirlerimden çıkarıp attım seni Hiç bir harfe, hiç bir cümleye, hiç bir duyguya değmezmişsin sen Gece gündüz haykırdığım,sana yazdığım, heceye döktüğüm şiirlerimi yaktım Gecelerimi verdiğim, yüreğimi deldiğim, kıymet bilir dediğim, kıymet bilmeyen değersizmişsin sen Ne var ne yoksa sana dair, hepsini topladım birer birer Kaldırdım attım çatı katına, kilit vurdum kapısına Bir kara gül bıraktım sana, yılların anısına Bir kara güle bile, aslında laik değilmişsin sen Karanlığa mahkum ettim seni, mezarındır çatı katım Tırnaklarınla kazısanda duvarları, kurtuluşun yok oradan Ben seni çoktan yüreğimden de silip attım Çıkarıp attım seni hayatımdan ve anılarımdan da Öldürdüm içimde seni, yaşamıyorsun artık Öldüğüne sensiz geçen gecelerim tanık Olmayacak varlığın, bundan sonrada yarınlarımda Yaralarıma tuz bastım, geçmişimi ipe astım, bakışlarını eskiciye sattım Bir defter açmıştım, şimdi o defteride kapattım, seni allaha bıraktım Benim sana yalvardığım kadar, şimdi sende yalvar allaha Günah dediler, yapma dediler, kula tapılmaz dediler Oysa ben tapmıştım sana..İnanmıştım aşka..Yoktu gözümde senden başka... Karaya çaldın günlerimi, çıkmaza sürükledin dünlerimi En sonunda, yaktırdın bana şiirlerimi.. Yaktın yüreğimi Affetmiyorum, affetmeyeceğim hiç bir zaman seni 10 Nisan 1997 - Ozan Özdemir |