Aşk,
sevgiliden başkasını seyre dalarsa,
bu aşk değildir.
Aslı yok bir sevdadır…

Hz.MevLânâ

Yâre yazılan bir şiirdir bu hem de en yakışır demde…

Umutlarım kimlik sahibi!
Ve
Örttüm üzerini…
Üşümesin…
Üşüyüp de ilişeni olmasın diye…

Kışın titreten yağmurlarda bildiğim
İlkbaharın can kokusunda
Can diye içime çektiğim
Yazın alevinde alazlanıp yandığım
Sonbaharda sarıldığım….
Ey Ecrinim…!
Gönlüne, cürümüne doğru yol almış
Efil efil esen rüzgârlara emanettir
Ruhum…
Ve oturup oracığa
Gözlerine akıp da söyleşmeye başladığında yüreğim
Parlaklığından utanır yıldızların koynunda ki ay!

Ve ellerini gece karanlığı saçlarımda gezindirip
Usulca simamda moladayken
Parmak uçlarına bırakıyorum öpüşlerimi
Ve kokluyorum buram buram cennet kokan ellerini…

Kızarmış ve durmaksızın ovaladığın gözlerine eğiliyorum
Ve kurban olunası o gözlerine kaçan ölümü üflüyorum…
İçinde kan kırmızısı güllerin saklandığı
Ve gül gölgesinde gül dalına asılmış dileklerimizin barındığı…
Üstüne bir de Hızır’ın el sürdüğü
Bir zaman saklı aramızda
Gelmesi an be an yakın olan…

Ve gözlerinin renginden yapıp uçurtmalarımı
Süzülürken gökyüzünde ve kıskanıyorken seni tüm renkler
Ati de bir evlat ve bir evlat daha derken…
Susuz kalmış hayrat çeşmelerine
Su olup
Sevdalılara
Can olsun sevdamız…


Ve sevdamızla
Bir “yalnızlık” daha yetim kaldı…


"-kalpagrısı"